Esta é a historia dun pobo
esquecido
e dunha xente afouta,
nunha paraxe de extrema fermosuraonde a Natureza é Deusa e Mai,
zona senlleira afastada de calquera vía de progreso,
súa xente loita por resistir as agresións dunha sociedade
idiotizada pola economía e polo poder,
patria utópica nunha Galiza enxebre e cultural,
refuxio da última esperanza, do derradeiro alento,
da existencia.
zona senlleira afastada de calquera vía de progreso,
súa xente loita por resistir as agresións dunha sociedade
idiotizada pola economía e polo poder,
patria utópica nunha Galiza enxebre e cultural,
refuxio da última esperanza, do derradeiro alento,
da existencia.
1 comentario:
Ei, Moncho, fermosismas parolas
Socialmente e non políticamente, cheas de beleza e realismo
Caralludamente naturalistas, coma nos tempos da de Ulloa
Gostei delas
Unha aperta, meu
Cumprimentos
Publicar un comentario